Hotel De la Muggle

  Następnego dnia wstałam, jak co dzień i… nie chwila. Gdzie ja mam głowę? Przecież wy jeszcze nie wiecie, o co chodzi. Powinnam zacząć od początku. Wszystko zaczęło się ósmego marca w moje jedenaste urodziny, pięć lat temu.

  Wstałam rano w świetnym humorze. Szybko pobiegłam do łazienki i spojrzałam w lustro. Od teraz jestem już nastolatką. Moje zielone oczy błyszczały z radości, a czarne włosy opadały gładko na ramiona. Nucąc pod nosem Happy Birthday czesałam się –nie w dwa warkocze tylko w jeden, w końcu jestem już o rok dojrzalsza. Nadal w świetnym nastoju ubrałam się ciepło. Zbiegłam po schodach jak burza. Na dole mama robiła jajecznicę a Robert czytał gazetę. Lisa – siostra, mały dwuletni brzdąc –oglądała jakąś kreskówkę i próbowała trafić łyżką do ust zapatrzona w telewizor. Krótko przedstawię moją rodzinę zanim pójdziemy dalej.

    Moja mama Victoria Smith- Baxter jest najmilszą osobą, jaką znam. Nie denerwuje się na mnie prawie wcale, a jest, o co czasem. Jestem do niej prawie niepodobna. Ma długie rude włosy i niebieskie oczy jak niezapominajki, jest niższa ode mnie, i nigdy nie narzeka. Chociaż nie jestem już dzieckiem, ciągle się o mnie martwi.

    Jej matka była Polką, a ojciec Brytyjczykiem, wychowała się nad morzem w Felixstowe, gdzie na dobranoc słuchała polskich kołysanek, a czasem, kiedy coś mówiła przechodziła z angielskiego na polski lub wrzucała jakby machinalnie słówka polskie. Ponieważ ona tak robiła, nauczyłam się tego samego.

  Miała dużego pecha w życiu, dziadek zmarł, kiedy miała 15 lat musiała szybko znaleźć pracę a do tego jeszcze szkoła, mama jednak się nie poddała. Ciągle pomagała babci, zajmowała się domem.  Mojego tatę poznała po studiach, jako świeżo upieczona nauczycielka. Nie została jego żoną, ponieważ był jakąś ważną osobistością i musieli się ukrywać. Tak naprawdę prawie wcale go nie znam. Nie lubi o nim rozmawiać, zawsze robi jej się przykro, więc nie naciskam. W domu nie ma żadnych jego zdjęć.

  Kiedy mama zaszła w ciążę, tata musiał wyjechać w jakiś sprawach i nigdy nie wrócił. Zaginął na morzu.

  Pracowała, jako nauczycielka i wychowywała mnie, babcia jej pomagała. W trzy mieszkałyśmy w rodzinnym mieście mamy, a ja kochałam morze. Pamiętam, jak babcia sadzała mnie na kolanach, wpatrywałyśmy się w horyzont i opowiadała mi różne historie. Mówiła z takim charakterystycznym akcentem i uczyła mnie polskiego. Kiedy miałam sześć lat zmarła na atak serca. Mama chodziła bardzo długo smutna, a ja nie potrafiłam jej pocieszyć. Wtedy pojechałyśmy na wakacje do Dover.

   To było nasze najwspanialsze lato –dla mamy podwójnie. Właśnie tam poznała Roberta Baxtera. Dość miły facet rok starszy od mamy, wyższy o blond włosach i brązowych oczach. Byli szczęśliwą parą, rok później zostali szczęśliwym małżeństwem. Przeprowadziłyśmy się znad morza do Happisburgha –małego miasteczka w hrabstwie Norfolk, mama została tam nauczycielką, a Robert miał jakąś swoja firmę. Brakowało mi morza, ale pogodziłam się z tym, liczyło się, że mama była szczęśliwa.  Żyło nam się całkiem dobrze, później pojawiła się Elisabeth –moja młodsza siostrzyczka, i było jeszcze lepiej.

  Mama odłożyła patelnię i uściskała mnie, wycałowała mnie po całej twarzy. Usiadłam przy stole na moim krześle naprzeciw okna i spojrzałam na stół. Zobaczyłam trzy pudełka owinięte kolorową folią oraz list. Jak na dziecko przystało natychmiast zabrałam się do rozpakowywania prezentów. Od Lisy dostałam rysunek bukietu kwiatów w ramce, od mamy książkę, o która ją prosiłam i czekoladę, od Roberta dostałam różowy miły w dotyku kocyk, o który również prosiłam. Od razu podziękowałam wszystkim. Mama nałożyła mi śniadanie na talerz i jedząc zabrałam się za tajemniczy list.

  -Dzwoniła pani Merywather. Ponoć wczoraj zafarbowałaś tupecik księdzu W CZASIE LEKCJI. Jenny tak nie może być. Musisz przestać robić takie żarty. Ja rozumiem, że to może być śmieszne, ale proszę cię skarbie. –Spojrzała na mnie znad patelni.

  -Ale mamo zrozum ja nic... Ja nie… wcale nie przefarbowałam mu specjalnie włosów ma czerwono. Naprawdę. To samo…

  -…tak się stało.-Dokończyła za mnie mama, zapadłam się trochę w moim krześle –Jenny mówisz to za każdym razem. – I właśnie o takich sytuacjach mi chodziło. Ten tupecik. No, ja po prostu się trochę zdenerwowała. Olivia Meerney znów się za mnie wyśmiewała, a potem nie potrafiłam się skupić no i tak wyszło. Oderwałam się od tego wspomnienia i spojrzałam na list.

Pani J. Smith

Mała sypialnia

Happisburgh

Norfolk

Zaintrygowana otworzyłam go. Koperta była gruba i ciężka z pergaminowego papieru wypisana szkarłatnozielonym atramentem. Mama zamilkła i zajrzała mi przez ramię. Wyjęłam list i zamarłam z szoku.  Znaczy dobra działy się wokół mnie dziwne rzeczy, raz jak uciekałam wylądowałam na dachu, jak już mama wspomniała zafarbowałam księdzu włosy tylko, dlatego że się zdenerwowałam a jeszcze wcześniej… zresztą nie ważne. W każdym razie to jest dziwne, ale TO, co przeczytałam na tej kartce papieru wszystko zmieniło. Żebyście nie stwierdzili ze jestem wariatką po prostu zacytuję ten list:

  HOGWART

SZKOŁA

MAGII I CZARODZIEJSTWA

Dyrektor: MINERWA MCGONAGALL

  Szanowna Panno Smith

  Mamy przyjemność poinformowania Pani, że została Pani przyjęta do Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Do 31 lipca przybędzie nauczyciel by pomóc Pani ze zdobyciem niezbędnych książek i wyposażenia.

  Rok szkolny rozpoczyna się 1 września. Oczekujemy pańskiej sowy nie później niż 31 lipca.

Z wyrazami szacunku

Filius Flitwick,

Zastępca dyrektora

  -Jenny? –Zapytała mama cicho, ja nic nie powiedziałam.

*

   Mam na imię Jennifer Smith.

  Mam 16 lat, od czasu tamtego listu, co rok 1 września wsiadam do pociągu na peronie 9 i ¾ i jadę do Hogwartu żeby uczyć się transmutacji, eliksirów, zaklęć i wielu innych przedmiotów. Większość nastolatków w moim wieku koło swojej poduszki ma najnowszy model telefonu komórkowego, kiedy ja go nawet nie mam, koło mojego łóżka leży różdżka (wierzba, 10 i ¾ cala, pióro feniksa).  Niewiarygodne? Wtedy też tak myślałam, że to jakiś żart.

  Zgodnie z obietnicą 25 lipca u moich drzwi stanął profesor Longbottom. Był wysokim czarodziejem o ciemnych włosach, w wieku mojej mamy, dużo się uśmiechał a wychodząc stracił wazon na kwiaty stojący przy drzwiach. Szybko potem go poskładał machając różdżką. Mimo to był dobrym przewodnikiem. Razem z profesorem i moją mamą udaliśmy się do Londynu, profesor Longbottom ciągle opowiadał i odpowiadał na moje pytania, również pytania mamy, później przez niewidoczny dla innych bar Dziurawy Kocioł przeszliśmy na ulicę Pokątną. Była to najdziwniejsza, ale również najwspanialsza ulica, jaką kiedykolwiek widziałam. Pełna była ludzi w szatach i tiarach na głowie. Zamieniłyśmy funty na galeony, sykle i knuty. Profesor wyjaśniał nam po drodze wszystkie te skomplikowane sprawy, kiedy ja kupowałam szatę, a mama postanowiła, że dostanę również sowę ‘Musisz mieć jak się ze mną kontaktować’ powiedziała mi później, kiedy brązowa sowa siedziała w klatce i pohukiwała chicho. Miałam już wszystkie potrzeba rzeczy, poza różdżką.

  -Jeśli chodzi o różdżki to najlepsze są tu. –Profesor wskazał na sklep z złotym napisem Ollivander –najlepsze różdżki od 328 roku p.n.e.

  Sklep był mały, pełno w nich było regałów z różdżkami, które trzymane były w pudełeczkach. Całe to miejsce pokrywała cienka warstwa kurzu. W rogu stało krzesło, a po środku sklepiku biurko sprzedawcy. Mama zaczekała na zewnątrz razem z profesorem. W sklepie aż czuć było magię. I tylko magię, poza mną nie było żywej duszy.

  -Halo? –Zapytałam cicho.

  -Witam. – Aż podskoczyłam, kiedy usłyszałam cichy głos z najwyższej półki. Tak srebrnych oczu nie widziałam nigdy. Ich właściciel był starszym czarodziejem o białych włosach. Uśmiechnął się szeroko, a ja odpowiedziała niepewnie tym samym. Zszedł szybko z drabiny i stanął za ladą.

  -Ja w sprawie różdżki.

  -Och oczywiście. Która ręka posiada moc?

  -Jestem praworęczna. – W tym momencie wyciągnął miarkę i zaczął sprawdzać wszelkie możliwe kombinacje długości, od ręki do podłogi, od łokcia do nadgarstka itd. Później zniknął za półkami i przynosił różne różdżki.

  -A ta? Czereśnia? Nie, nie pasuje. Może taka? Jesion? Nie, jednak nie. –Mruczał do siebie, w końcu zniknął na dłużej. Podeszłam do otwartych drzwi i usłyszałam kawałek rozmowy mamy z profesem.

  -Jest pan pewien, że szkoła jest wystarczająco bezpieczna. Moja córka… to dość skomplikowane, ona nic nie wie… a jest dla mnie najważniejsza na świecie. Jej ojciec mówił kiedyś o…

  -Ta będzie idealna. –Podeszłam szybko do lady i nie usłyszałam, co mój tata mówił. Mama nigdy o nim nie wspominała. Otrząsnęłam się szybko i złapałam kolejną podaną różdżkę. Z jej końca wystrzeliły różnokolorowe gwiazdki. I poczułam przyjemne mrowienie.

  Po prawie całym dniu na zakupach, profesor Longbottom powiedział mi jak dostać się na peron, po czym pożegnał się z nami i odszedł w swoją stronę. Kiedy ruszyłyśmy do auta mama wciąż powtarzała:

  -Nie jestem do końca pewna, co do tej szkoły. Myślisz, że będziesz tam wystarczająco bezpieczna?

  Na co ja opanowując zdenerwowanie odpowiadałam:

  -Nie przesadzaj. Proszę cię nie mogę tam nie pójść, tam powinnam być, nie musisz się zastanawiać. Profesor mówił, że to najlepsza szkoła dla czarodziejów. Nic mi się nie stanie.

  W końcu po wielu różnych rozmowach mama się zgodziła.

   Robert trochę nie zaakceptował faktu, że jestem czarownicą. Nie powiedział o tym swojej mamie nigdy, babcia Margaret –każe nazywać mi ją babcią –myśli, że jestem w szkole z internatem dla dziewcząt. Nie przepada za mną z wzajemnością, ponieważ gdyby nie ja życie jej syna byłoby całkowicie idealne. Ale dla mamy jestem gotowa ścierpieć babcię Margaret raz na jakiś czas.  

  Tak, więc, skoro wiadomo już, że jestem czarownicą wrócę do historii.  

*

  Rano wstałam w bliżej nieokreślonym humorze. Nie mogłam się już doczekać wyników SUM-ów, a jednocześnie bałam się, że mogą przyjść dzisiaj. Otworzyłam oczy i przeciągnęłam się. Zobaczyłam mój pokój. Tylko mój. Może to dziwne, ale po sześciu latach mieszkania w pokoju z czterema dziewczynami, co roku cieszył mnie widok moich własnych brzoskwiniowych czterech ścian. Jedno okno na wprost drzwi, pod nim kanapa z wydrążoną półką, w której trzymałam książki, kilka kolorowych poduszek. Obok biurko, po drugiej stronie kanapy mniej więcej w środku pokoju duże białe łóżko, nie mogłam się powstrzymać, więc dwuosobowe. I oczywiście po całym pokoju walały się książki. Przeróżne, ze świata czarodziejów lub zwykłe mugolskie, ciągle ich przybywało.

  Wtedy usłyszałam ciche stukanie w okno. Spojrzałam tam zaciekawiona. Brązowa sowa czekała za oknem, a do nóżki miała przywiązany list. Szybko zerwałam się z łóżka i podbiegłam do okna. Serce biło mi jak dzwon a ręce się trzęsły, kiedy sięgnęłam po list. Rozerwałam ją szybko i rozłożyłam pergamin ze środka.

WYNIKI EGZAMINU

POZIOM STANDARDOWYCH UMIEJĘTNOŚCI MAGICZNYCH

Oceny pozytywne:                                                                                  Oceny negatywne:

  wybitny (W)                                                                                           nędzny  (N)

  powyżej oczekiwań (P)                                                                          okropny (O)

  zadowalający (Z)                                                                                    troll (T)

JENNIFER DAISY SMITH OTRZYMAŁA:

Astronomia	Z
Opieka nad magicznymi stworzeniami	P
Zaklęcia	P
Obrona przed czarną magią	P
Wróżbiarstwo	Z
Zielarstwo	P
Historia Magii	Z
Eliksiry	P
Transmutacja	P

  Przeczytałam to dwa razy, a potem kolejne kilka razy. UDAŁO MI SIĘ!

  -UDAŁO! Udało mi się, udało mi się, na, na, na, na, Ja zdałam sumy, niech żyje Jenny, jestem mistrzunio. –Zaczęłam śpiewać i tańczyć po pokoju z pergaminem w ręce. Najchętniej zadzwoniłabym do Rose, albo do Albusa moich najlepszych przyjaciół. Niestety, jako czarodzieje nie mieli telefonów. Pierwszy raz tego żałowałam. Szybko wyciągnęłam kartkę i napisałam:

  Mamo

  Przyszły wyniki. Zdałam wszystkie. Och już nie mogę się doczekać. Nie mam żadnych wybitnych, ale tylko trzy zadowalające i sześć powyżej oczekiwań.

  Mam nadzieję, że wyjazd się udaje. Uściskaj ode mnie Lisę.

   Ślę całusy

  Jenny.

  Wypuściłam moją sowę Wenus z klatki i przywiązałam do jej nóżki list.

  -Wyślij proszę do mojej mamy. –Uszczypnęła mnie w palec na potwierdzenie i wyleciałam przez otwarte okno.

  Szybko ubrałam się i ciągle śpiewając z radości zaplatałam włosy w warkocz. Ponieważ przespałam prawie cały poranek bliżej było mi do obiadu niż do śniadania, zeszłam po schodach i udałam się do lodówki sprawdzić czy zostało coś może. Niestety nie było żadnych gotowych dań. Wyciągnęłam potrzebne składniki i zabrałam się za robienia spaghetti. Moje ulubione. Włączyłam radio i zaczęłam wtórować piosenkarce.

Somebody shine a light

I'm frozen by the fear in me

Somebody make me feel alive

And shatter me

So cut me from the line

Dizzy, spinning endlessly

Somebody make me feel alive

And shatter me!

Shatter me!

Somebody shine a light

Make me feel alive

And shatter me!

  Próbowałam gotującego się sosu, kiedy usłyszałam dzwonek do drzwi. Z łyżeczką w ustach przeszłam przez przedpokój, otworzyłam drzwi i zmarłam.

  -Co…, co ty tu robisz? –Zapytałam wielce inteligentnie.

  W drzwiach stał chłopak, i to nie jakiś tam. To był Alan Nott i uśmiechał się tak jak ostatnio uśmiechał się sześć lat temu. Wyglądał jak zawsze idealnie. Oczywiście.

  -Ja…-zaczął niepewnie, a później się opanował. –Zastanawiałem się czy masz może wolne łóżko? Szukam noclegu.

  -Czy… słucham…, co?

  -Zawsze jesteś tak rozgadana? –Zapytał unosząc brew i znów się uśmiechając. Nie wiedziałam, co zrobić. Po prostu zamarłam na chwilę, zapominając o wszystkim.  Niestety nie na długo. Poczułam zapach spalenizny. Zrobiłam wielkie oczy i szybko pobiegłam do kuchni. Niestety było już za późno, kiedy tylko podskoczyłam żeby… jakoś zapobiec katastrofie, cały sos do spaghetti wybuchł zalewając wszystko na czerwono.

  -O. Mój. Nie wierzę. To wszystko twoja wina. –Powiedziałam do śmiejącego się za mną Notta. –Chcesz noclegu? Pomożesz mi z tym. I nie chichocz tak. Witamy w Hotel De la Muggle.

  J.

PROLOG

  -Nie mamo, muszę zostać. Wyniki mogą przyjść w każdej chwili, zadania multum. Ale wy jedźcie. Może Al wpadnie, albo Rose. –Słyszała już te wszystkie argumenty, ale nadal musiałam ją przekonać żeby zostać w domu, kiedy oni pojadą do babci.

  -Jesteś pewna Jenny? –Zapytała patrząc na mnie niepewnie. Pokiwałam tylko głową, w końcu się zgodziła. Zabrała rzeczy swoje, Lisy i przekazała je Robertowi ten schował je do auta i przyszła się ze mną pożegnać.

  -Mamo, nic mi nie będzie. Dam radę. Mam już 16 lat. –Powiedziałam poklepując ją po plecach. Pocałowała mnie w czoło i poszła do auta. Tam odwróciła się. Jej ciemne włosy zafalowały porwane przez wiatr a w niebieskich oczach widziałam niepewność.

  -Będziemy za tydzień. Uważaj na siebie, będziemy dzwonić…

  -Pa mamo –pomachałam jej uśmiechając się szeroko.

  -I pozdrów ich jak przyjadą.

  -Dobrze, nie ma sprawy. –Znów zamachałam, kiedy wsiadła do auta i odjeżdżała, na tylnym siedzeniu siedziała Lisa ze smutną miną. Posłałam jej całusa i schowałam się do domu, kiedy samochodu nie było już widać.

  Przedpokój był mały, po lewej były schody prowadzące do sypialni. Po prawej mieliśmy kuchnię, a później salon z kominkiem. Kuchnia wychodziła na wschód a z okien było widać las. Beżowe ściany i ciemne meble, na środku stał stół z czterema krzesłami. To tu otworzyłam list ze szkoły dowiadując się, że te wszystkie wariactwa wokół mnie są całkowicie naturalne i nie tylko ja tak mam. Z wspomnień wyrwał mnie piszczący dźwięk, co oznacza, że trzeba wywiesić pranie. Skutki uboczne zostania samemu w domu. Wzięłam kosz na pranie i zeszłam do ciemnej piwnicy. W podziemiu mieliśmy tylko kotłownię i pralnię. Szybko zebrałam ubrania i wyszłam na podwórko. 

  Po powieszeniu prania miałam zebrać się do domu, kiedy coś przykuło mój wzrok. Wyraźnie ktoś był w lesie. Poszłam w tamtym kierunku. Po przejściu kilku kroków ogarnęła mnie nieprzenikniona cisza i zieleń. Ciemna i złowieszcza. Rozejrzałam się, ale nic nie było widać. Znałam ten las bardzo dobrze, przynajmniej tę jego cześć. Był pusty, chociaż wyraźnie kogoś widziałam.

Minęłam wielkie stare powykręcane i bezlistne drzewo. Moje ulubione w całym lesie. Tyle się działo. Już, kiedy pierwszy raz zagłębiłam się w tym lesie polubiłam je. Było niczym nieograniczone, stare  ale za to trwałe. wysłuchało połowy moich smutków. (drugą połowę zwierzałam w swoim pokoju.)

  Coś strzeliło. Odwróciłam się szybko w stronę dźwięku odruchowo sięgnęłam prawą ręką do lewej kieszeni. Zza drzewa wyszedł chłopak w moim wieku. Był wysoki, miał rozwiane blond włosy i szare oczy. Był przystojny a zachowywał się tak jakby dobrze o tym wiedział. Miał na sobie białą koszulę i ciemne spodnie. W ręku trzymał jakiś sznurek.

  -Nott? Co ty tu robisz? –Zapytałam zdziwiona. Nie widziałam go od zakończenia szkoły i nie spodziewałam się zobaczyć aż do rozpoczęcia. Pociągnął za sznurek, który okazał się smyczą. Na samym końcu był radosny czarny pies o kasztanowych oczach głośno dysząc. Nie znałam się na wielu rasach ale tą jedna rozpoznałam był to labrador. Podbiegł do mnie a ja zaczęłam go głaskać za uchem. Zamknął oczy rozmarzony.

  -Co tam Lotrys? –W odpowiedzi pies polizał mnie po twarzy. Zaśmiałam się zapominając na chwilę o właścicielu psa.  Gwizdnął i Lotrys podbiegł do niego idealna tresura. Stanęłam prosto i spojrzałam na niego, chociaż po chwili tego żałowałam. Wpatrywał się prosto we mnie.

  -Spaceruję. –Odpowiedział beztrosko, opierając się nonszalancko o stare drzewo.  Lotrys szczekał radośnie koło jego nóg.

  -Tu?

  -A, dlaczego niby nie? –Zapytał śmiejąc się, w ten specyficzny sposób odchylając głowę. Pokręciłam tylko głową i spojrzałam na swoje stopy i wtedy dotarło do mnie, że mam na sobie koszulkę, która dostałam od mamy z wielkim słodkim kotkiem, który wyciąga łapki i podpisem „Mój słodki koteczek” –jak można się domyślić koszulka cała różowa, ale tak wściekle różowa.  Poczułam ciepło rozpływające się po moich policzkach. Nie dam się. Byłam gotowa na to, że mnie wyśmieje. Lotrys podszedł do mnie najwidoczniej znudzony staniem w miejscu. znów kucnęłam i zaczęłam go głaskać to pomogło skupić mi się na czymś innym. Nott przypatrywał mi się, ale nic nie powiedział. To trochę do niego nie podobne. Wygłaskałam Lotrysa za wszystkie lata. Zaczęłam się śmiać, kiedy pies lizał mnie po twarzy z taka zawziętością, że przewróciła się, co skwitowałam wybuchem śmiechu. Nott zagwizdał, schylił się i zapiął smycz na obroży psa. Był dzisiaj wypadkowo milczący.

  -Do zobaczenia Smith. –Powiedział odwracając się, bez cienia jakiejkolwiek emocji. ‘Do

zobaczenia’ czy to znaczy że jeszcze przed szkołą się spotkamy, a może tym tonem chciał podkreślić, że jest bez zmian. A jeśli…Myśli szalały jak tornado. Nie ma dopuszczania do siebie takiej nadziei. To jedna z żelaznych zasad  przetrwania.

  -Miłego dnia Nott –odpowiedziałam tym samym tonem siadając pod drzewem. Po chwili przestałam słyszeć jego kroki. Prawie nieświadomie zaczęłam nucić piosenkę, a będąc pewna, że nikt mnie nie słyszy zaczęłam ją śpiewać głośno.

Sweet love, sweet love

Trapped in your love

I've opened up, unsure I can trust

My heart and I were buried in dust

Free me, free us

  Jak zwykle dałam się ponieść muzyce. Kiedy śpiewam zapominam o całym świecie. Moje najlepsze lekarstwo na wszystko. Poczułam jak łza spływa mi po policzku. Nie powinien tego robić, nie powinien tu przychodzić. Tylko wszystko pogorszy.  Otarłam ją szybko i podniosłam się z miejsca. Wydawało mi się, że usłyszałam szybkie kroki, ale kiedy się zatrzymałam nic nie było słychać. Zabrałam sprzed domu kosz na pranie i zniknęłam za drzwiami.

J.

*

Prolog, pozmieniałam w nim kilka rzeczy, ale mam nadzieję że na lepsze. Od teraz wprowadzę wiele różnic i mam nadzieję że przypadną do gustu. Tymczasem zachęcam do komentowania. Chętnie usłyszę opinię inną niż własną. Dziękuję za zajrzenie na moją stronę i zachęcam do powrotu.

Ann.

Kilka słów od autorki

UWAGA!

  Od dawna nic nie dodawałam, wena trochę mnie opuściła, a nauczycieli wyssali szczęście jak dementorzy. Spojrzałam wstecz na moją pisaninę i zrozumiałam, że niektóre są tak źle napisane, że nie powinny ujrzeć światła dziennego. Również po przemyśleniu wszystkiego nie zachwycały mnie moje niektóre rozwiązania czy sytuacje. Postanowiłam napisać tę historię od początku zmieniając niektóre fragmenty. Zbliżają się wakacje, więc będę miała dużo czasu na pisanie. Mam nadzieję, że powrócicie do mojej historii i spodoba wam się jej zmieniona wersja.

  Szczęśliwego zakończenia roku i udanych wakacji : )

 Ann.